ترجمه کتاب لؤلؤ و مرجان حدیث (69 تا 73)

حدیث (69) حدیث أَبی هُرَیْرَةَ رضی الله عنه عَنِ النَّبِیِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: مَنْ تَرَدَّى مِنْ جَبَلٍ فَقَتَلَ نَفْسَهُ فَهُوَ فی نَارِ جَهَنَّمَ یَتَرَدَّى فِیهِ خَالِدًا مُخَلَّدًا فِیها أَبَدًا، وَمَنْ تَحَسَّى سُمًّا فَقَتَلَ نَفْسَهُ فَسُمُّهُ فی یَدِهِ یَتَحَسَّاهُ فی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدًا مُخَلَّدًا فیها أَبَدًا، وَمَنْ قَتَلَ نَفْسَهُ بِحَدیدَةٍ فَحَدِیدَتُهُ فی یَدِهِ یَجَأُ بِها فی بَطْنِهِ فی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدًا مُخَلَّدًا فِیها أَبَدًا.

ترجمه : ابوهریره رضی الله عنه روایت نمودند که پیامبرصلی الله علیه و آله وسلم فرمودند : هرکس خودش را از کوهی پرت نماید و(با این روش) خود کشی کند او بصورت همیشه و جاویدان و ابدی درآتش جهنم (از کوهی، خودش را) پرت خواهد نمود، و هرکس که سمی را بنوشد و (با این روش) خودش را بکشد او درآتش جهنم بصورت همیشه و جاویدان و دائمی سمش را در دستش گرفته و از آن می نوشد، و هرکس با آهنی (همانند کارد و یا شمشیر و سر نیزه ای) خود کشی کند همان آهنش در روزقیامت در دستش داده شده و بصورت همیشه و جاویدان و دائمی در آتش جهنم آن را در شکمش فور خواهد برد.

حدیث (70) حدیث ثَابِتِ بْنِ الضَّحَّاکِ، وَکانَ مِنْ أَصْحابِ الشَّجَرَةِ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: مَنْ حَلَفَ عَلى مِلَّةٍ غَیْرِ الإِسْلامِ فَهُوَ کَما قَالَ، وَلَیْسَ عَلى ابْنِ آدَمَ نَذْرٌ فِیما لا یَمْلِکُ، وَمَنْ قَتَلَ نَفْسَهُ بِشَیْءٍ فی الدُّنْیا عُذِّبَ بِهِ یَوْمَ الْقِیامَةِ، وَمَنْ لَعَنَ مُؤْمِنًا فَهُوَ کَقَتْلِهِ، وَمَنْ قَذَفَ مُؤْمِنًا بِکُفْرٍ فَهُوَ کَقَتْلِهِ.

ترجمه : ثابت بن ضحاک رضی الله عنه از کسانی بودند که در زیردرخت درحدیبیه با رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم بیعت نمودند، ازایشان روایت است که فرمودند : رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند : هرکس به دینی غیر از اسلام قسم بخورد پس او همانگونه است که گفته (و قسم خورده است)، و نذرفرزند آدم در آنچه که مالک آن نیست اعتباری ندارد، و هرکس خودش را در دنیا با چیزی بکشد (در) روز قیامت با همان چیز عذاب داده خواهد شد، و هرکس مسلمانی را لعنت و نفرین کند (این عمل از نظر گناه) همانند کشتن اوست، و هرکس مسلمانی را متهم به کفر نماید (این عمل ازنظر گناه) همانند کشتن اوست .

حدیث (71) حدیث أَبی هُرَیْرَةَ رضی الله عنه قَالَ: شَهِدْنا مَعَ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ خَیْبَرَ، فَقالَ لِرَجُلٍ مِمَّنْ یَدَّعِی الإِسْلامَ: هذا مِنْ أَهْلِ النَّارِ، فَلَمّا حَضَرَ الْقِتالُ قاتَلَ الرَّجُلُ قِتالاً شَدیدًا فَأَصابَتْهُ جِراحَةٌ، فَقِیلَ یا رَسُولَ اللهِ الَّذِی قُلْتَ إِنَّهُ مِنْ أَهْلِ النَّارِ فَإِنَّه قَدْ قاتَلَ الْیَوْمَ قِتالاً شَدِیدًا، وَقَدْ مَاتَ، فَقالَ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ: إِلى النَّارِ قَالَ فَکادَ بَعْضُ النَّاسِ أَنْ یَرْتابَ؛ فَبَیْنَما هُمْ عَلى ذلِکَ إِذْ قِیلَ إِنَّهُ لَمْ یَمُتْ وَلکِنَّ بِهِ جِراحًا شَدِیدًا، فَلَمّا کانَ مِنَ اللَّیْلِ لَمْ یَصْبِرْ عَلى الْجِراحِ فَقَتَلَ نَفْسَهُ: فَأُخْبِرَ النَّبِیُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ بِذلِکَ، فَقالَ: اللهُ أَکْبَرُ أَشْهَدُ أَنّی عَبْدُ اللهِ وَرَسُولُهُ، ثُمَّ أَمَرَ بِلالاً فَنادى فی النَّاسِ: إِنَّه لا یَدْخُلُ الْجَنَّةَ إِلاّ نَفْسٌ مُسْلِمَةٌ، وَإِنَّ اللهَ لَیُؤَیِّدُ هذا الدِّینَ بِالرَّجُلِ الْفاجِرِ.

ترجمه : ابوهریره رضی الله عنه فرمودند : ما به همراه رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم حاضر بودیم که (رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم) درباره مردی که ادعای اسلام می نمود گفت : این (مرد) از اهل آتش (جهنم) است (و به دوزخ خواهد رفت) ولی چون جنگ شروع شد این مرد بسیار سخت (با دشمن) جنگید وزخمی شد، (به رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم) گفته شد که ای رسول الله همان کسی که شما در باره اش گفتید که او از اهل آتش (دوزخ) است (و به جهنم خواهد رفت) همانا او امروزسخت (با دشمن) جنگید و(الآن هم که) مرده است ، (رسول الله) صلی الله علیه و آله وسلم : (او) بسوی آتش (جهنم) رفته است ، (ابوهریره می گوید با این سخن رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم) عنقریب بود که برخی از مردم دچار شک و تردید شوند؛ (که این چطور ممکن است) ، (صحابه موجود در آنجا) در همین فکر و گفتگو بودند که ناگهان گفته شد همانا آن مرد نه مرده است بلکه سخت زخمی شده بود و چون شب فرا رسید او نتوانست (درد) زخمهای (خودش) را تحمل کند خودش را کشت ، سپس این خبر (خود کشی آن فرد) به پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم رسانده شد، (رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم) فرمودند : الله اکبر همانا من گواهی می دهم که من بنده الله و فرستاده و پیامبر او هستم، سپس به بلال (رضی الله عنه) دستور داد تا در میان مردم اعلان نماید : همانا به بهشت وارد نمی شود مگر فرد مسلمان و همانا الله (گاهی) این دین را با فرد خلاف کار نیز (تأیید و) تقویت می کند .

حدیث (72) حدیثُ سَهْلِ بْنِ سَعْدٍ السَّاعِدِیِّ رضی الله عنه أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ الْتَقى هُوَ وَالْمُشْرِکُونَ فَاقْتَتَلُوا فَلَمَّا مَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ إِلى عَسْکَرِهِ، وَمالَ الآخَرُونَ إِلى عَسْکَرِهِمْ، وَفی أَصْحابِ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ رَجُلٌ لا یَدَعُ لَهُمْ شاذَّةً وَلا فَاذَّةً إِلاَّ اتَّبَعَهَا یَضْرِبُها بِسَیْفِهِ، فَقالُوا ما أَجْزَأَ مِنّا الْیَوْمَ أَحَدٌ کَما أَجْزَأَ فُلانٌ؛ فَقالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ: أَما إِنَّهُ مِنْ أَهْلِ النَّارِ فَقالَ رَجُلٌ مِنَ الْقَوْمِ: أَنا صَاحِبُهُ قَالَ فَخَرَجَ مَعَهُ کُلَّما وَقَفَ وَقَفَ مَعَهُ، وَإِذا أَسْرَعَ أسرع مَعَهُ؛ قَالَ فَجُرِحَ الرَّجُلُ جُرْحًا شَدیدًا، فَاسْتَعْجَلَ الْمَوْتَ فَوَضَعَ نَصْلَ سَیْفِهِ بِالأَرْضِ، وَذُبابَهُ بَیْنَ ثَدْییْهِ ثُمَّ تَحامَلَ عَلى نَفْسِهِ فَقَتَلَ نَفْسَهُ فَخَرَجَ الرَّجُلُ إِلى رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ فَقالَ: أَشْهَدُ أَنَّکَ رَسُولُ اللهِ قَالَ: وَما ذَاکَ قَالَ: الرَّجُلُ الَّذی ذَکَرْتَ آنِفًا أَنَّهُ مِنْ أَهْلِ النَّارِ فَأَعْظَمَ النَّاسُ ذَلِکَ، فَقُلْتُ: أَنا لَکُمْ بِهِ، فَخَرَجْتُ فی طَلَبِهِ، ثُمَّ جُرِحَ جُرْحًا شَدِیدًا فَاسْتَعْجَلَ الْمَوْتَ، فَوَضَعَ نَصْلَ سَیْفِهِ فی الأَرْضِ، وَذُبابَهُ بَیْنَ ثَدْیَیْهِ، ثُمَّ تَحامَلَ عَلَیْهِ فَقَتَلَ نَفْسَهُ فَقالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ عِنْدَ ذَلِکَ: إِنَّ الرَّجُلَ لَیَعْمَلُ عَمَلَ أَهْلِ الْجَنَّةِ فیما یَبْدُو لِلنَّاسِ وَهُوَ مِنْ أَهْلِ النَّارِ، وَإِنَّ الرَّجُلَ لَیَعْمَلُ عَمَلَ أَهْلِ النَّارِ فِیما یَبْدُو لِلنَّاسِ وَهْوَ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ .

ترجمه : سهل بن سعد ساعدی رضی الله عنه روایت نمودند که همانا زمانی که رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم (در یکی از جنگها) با مشرکین رودروشده و با یکدیگرجنگیدند و چون (درزمان وقفه جنگ) رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم به (سمت) لشکرگاهشان برگشتند و دیگران (یعنی کفار) به لشکرگاهشان برگشتند، (در این جنگ) در میان یاران رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم مردی بود که هیچ تک و تار (و کم و زیادی) ازکفاررها نمی کرد مگر اینکه او را دنبال نموده و با شمشیرش زده (او را می کشت)، (برخی ازصحابه موجود در این جنگ) گفتند : امروز هیچ کس همانند فلانی برای ما کارآیی نداشته (و کفار را بسزایشان نرسانده) آنقدر که فلانی کارائی داشته (و دشمن را بسزایش رسانده است)؛ رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند : اما با این وجود او از اهل آتش (دوزخ) است، یکی مردی از افراد (موجود درآنجا) گفت : من یار (و همراه این فردی که رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم در باره اش گفته اما او از اهل آتش دوزخ است) می شوم (تا ببینم که انجام کار این فرد چه می شود؟) سپس همراه آن فرد بیرون شد و هرگاه که آن فرد می ایستاد این نیز بهمراهش می ایستاد و هرگاه او به سرعت (به سمت دشمن) می رفت او نیز بهمراهش می رفت ، تا اینکه آن مرد سخت زخمی شد، و زود درخواست مرگ نمود و ته دسته شمشیرش را بر زمین گذاشته و نوک شمشیرش را در میان دو پستانش گذاشته و خودش را بربالای شمشیر انداخت و (بدین صورت) خودش را کشت، (آن) مرد (همراهش) بیرون شده و به نزد رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم آمدند (و خطاب) به ایشان گفتند : همانا من گواهی که شما فرستاده (و پیامبرالله) هستید (رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم) فرمودند : مگر چه شده است؟ (آن مرد) گفت : همان فردی که چند لحظه پیش فرمودید که همانا او از اهل (آتش) دوزخ است و مردم این سخنتان سنگین و بزرگ دانستند، من گفتم : من برایتان نسبت به این فرد (آگاهی حاصل می کنم)، لذا من در جستجوی او( به دنبالش) بیرون رفتم، (او جنگید) تا اینکه سخت زخمی شد ودرخواست زود مردن نمود و ته دسته شمشیرش را بر زمین گذاشت و نوک آن را در میان دو پستانش گذاشت و سپس خودش را برآن انداخت و خودش را کشت، در این وقت رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند : همانا (گاهی) فردی (در ظاهر و) چشم دید مردم عمل اهل بهشت را انجام می دهد و در حالی که او از اهل (آتش) دوزخ است، (چون خاتمه اش به خیر نمی شود) و همانا (گاهی) فردی (در ظاهر و) چشم دید مردم عمل اهل آتش (دوزخ) را انجام می دهد و در حالی که او از اهل بهشت است (چون خاتمه اش به خیر می شود) .

حدیث (73) حدیث جُنْدُبَ بْنِ عَبْدِ اللهِ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ کَانَ فیمَنْ کَانَ قَبْلَکُمْ رَجُلٌ بِهِ جُرْحٌ فَجَزِعَ، فَأَخَذَ سِکِّینًا فَحَزَّ بِها یَدَهُ فَما رَقَأَ الدَّمُ حَتّى مَاتَ، قَالَ اللهُ تَعالَى بادَرَنِی عَبْدی بِنَفْسِهِ حَرَّمْتُ عَلَیْهِ الْجَنَّةَ.

ترجمه : جندب بن عبدالله رضی الله عنه فرمودند : رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند : در میان امتیانی که پیش از شما بودند مردی بود که زخمی شده بود و سپس بی تابی می کرد ،( و نتوانست درد این زخمش را تحمل کند) لذا کاردی را گرفت و با آن دستش را قطع کرد و خون بند نیامد تا اینکه مرد ،الله متعال فرمودند: بنده ام نفسش را زودتر به نزد من آورد (لذا) من بهشت را براو حرام نمودم .